Enjoy!

Afgelopen maand een hoop gezien, gehoord, gedaan en meegemaakt. Daarom lange tijd niks van mij laten horen.

Ondertussen zit mijn eerste project erop, en ben ik al op de helft van mijn reis. De tijd vliegt! Afgelopen vrijdag afscheid genomen bij Lwengo, raar om weg te gaan bij een plek waar ik mij afgelopen twee maanden heel erg goed vermaakt heb en mij echt thuis ben gaan voelen. 0ok al heb ik ook enorm veel zin in een nieuw project, een nieuwe uitdaging, nieuwe plek, nieuwe lokale vrijwilligers en nieuwe Nederlandse vrijwilligers. Dinsdag zal ik mijn eerste dag hebben bij Chedra, het project waar ik mijn laatste twee maanden zal zijn.

Afgelopen maand ben ik elk weekend weggeweest, waaronder een weekend naar Kampala, de hoofdstad van Uganda, om hier de toerist uit te hangen. Naar de moskee geweest waar je een prachtig uitzicht had over de stad, het Mangu Palace bezocht, naar de bioscoop geweest, verschillende marktjes bezocht en vooral heerlijk genoten van het westerse eten. Waaronder een bruin broodje met kaas als ontbijt en ’s avonds tilapia filet, mmm!
Het weekend daarna naar Queen Elizabeth, National Park. We waren maar met z’n drieën maar dat was eigenlijk heel erg prettig, veel plek in de auto voor de verandering en lekker rustig. Het was een geweldig weekend! Enorm veel gezien, qua dieren, maar ook prachtige natuur. Ik vond de Murchisson Falls al mooi, maar Queen Elizabeth overtreft het toch zeker. Een weekend om niet te vergeten!

Het weekend daarna was het tijd om even te ontspannen, op naar de Sesse Eilanden. We vertrokken met z’n vijven met het openbaar vervoer. Gezellig met totaal 26 mensen in een busje dat bedoeld is voor 15 mensen. Hartstikke gezellig, gelukkig stonden we na twee uur ook nog is stil omdat de auto het niet meer deed. Nadat we toch veilig aangekomen waren simpel gegeten en de volgende dag een Forrest Walk gemaakt en een boottochtje over het Victoria meer bij ondergaande zon. Was een gezellig weekendje.
Weekend daarna alweer tijd om nog een keer naar Kampala af te reizen. Want een uitnodiging op de Nederlandse ambassade voor k(r)oningsdag laat je niet aan je voorbij gaan. Wij maakte er meteen een heel weekendje weg van. Zaterdag vertrokken en rustig aangedaan. Beetje door de stad geslenterd en opnieuw genoten van het eten en de westerse invloeden, zelfs gebowld. Op maandagmiddag zijn wij met twee locals de sloppenwijken van Kampala mee in gegaan. Het zijn twee jongens van begin twintig die een project hier opgezet hebben voor straatkinderen. Eerst een “tour” door de sloppenwijken, een hele heftige maar wel bijzondere ervaring. Veel kleine hutjes, erg veel troep en stank en een hoop kinderen. Niet de kinderen die ik ondertussen gewend ben, die vrolijk naar je toekomen en “mzungu” roepen en graag even aandacht van je willen. Nee, kinderen met een flesje in hun hand met daarin kerosine. Ze snuiven dit op waardoor ze high worden. Niet een paar kinderen, nee, alle kinderen. Of ze nou zeven jaar oud zijn of vijftien, dat maakt niet uit. Het maakte veel indruk op mij en wilde eigenlijk weer snel weg. Het feit dat geen één kind hier een toekomst heeft benauwde mij. Vervolgens werden wij vervolgens gebracht naar het huis waar momenteel 12 straatjongens wonen. Ze worden hier opgevangen door de mensen van het project. Ze mogen hier wonen als ze niet meer aan de kerosine zitten en laten zien dat ze hun leven willen beteren. Ben blij dat ik dit gezien heb, het kan dus ook anders. Als de kinderen echt willen hebben ze een kleine kans om hun leven om te gooien. Heerlijk mens-erger-je-niet gespeeld met de jongens en een armbandje gekregen met mijn naam erop. Een hele ervaring maar zeker de moeite waard.
Dinsdag k(r)oningsdag gevierd, eerst de live beelden bekeken op de Nederlandse ambassade en vervolgens een receptie bij de ambassadeur thuis. Genoten van de blokjes kaas, bitterballen en andere Nederlandse hapjes die allemaal aanwezig waren. Tot slot een feestje in de Nederlandse kroeg, Iguana. Grappig om te zien dat er eigenlijk best veel Nederlanders in Uganda zitten, geweldige avond gehad!

Naast al deze leuke uitstapjes in het weekend liep het programma doordeweeks gelukkig ook gewoon door. Het schema veranderde niet maar bleef nog steeds erg leuk. House visitings gedaan, waar mij ik mij telkens weer verbaasde. Bij de womansclub een rietenmandje gemaakt, stoves gebouwd, begin gemaakt aan verschillende watertanks, oftewel hoop diverse dingen gedaan.
Daarnaast ben ik twee keer op dinsdag met Rihanna naar het ziekenhuis geweest. Riahanna is een meisje van twee jaar dat tot twee maanden geleden opgesloten heeft gezeten. Ze is halfzijdig verlamd en daardoor wist de moeder van achttien jaar oud niet wat ze ermee moest en sloot haar maar op in een kamertje. Ze is gevonden door een medevrijwilliger van mij. Na verschillende onderzoeken in het ziekenhuis heeft ze nu spalkjes waardoor ze langzaam aan moet gaan leren staan en hopelijk in de toekomst ook kan gaan leren lopen.
Omdat ze niet gewend is om mensen te zien is ze enorm schuw en kan ze eigenlijk alleen maar huilen/krijsen wanneer ze iemand ziet die ze niet kent. Het heeft een tijd geduurd voordat ze aan mij gewend was maar ondertussen lacht ze veel en speelt ze continu kiekeboe. Het is een lief meisje en ik hoop dan ook zeker dat ze uiteindelijk zal gaan leren lopen. Dit zal een hele periode duren.
Ik hoop dan ook dat oma en moeder blijven oefenen, want wanneer er niet meteen een dag later resultaat is vinden de Afrikanen het nutteloos en hebben ze er een handje van om te stoppen met de behandeling. Regelmatig langs gaan helpt gelukkig goed.

Jullie zijn weer even een beetje bijgepraat, het gaat erg goed en heb het nog goed naar mijn zin! Ondertussen ook wat foto’s bijgevoegd voor de mensen die geen facebook hebben.

Veel liefs uit Uganda